saya tak nak meninggalkan mereka semua......tapi apalah daya saya

skang ni hanya Allah yang tahu macam mana perasaan saya...dulu...saya ingatkan orang yang ditinggalkan je yang akan sedih...rupa-rupanya orang yang nak meninggalkan pun lagi bertambah-tambah sedih...terasa sangat berat hati nak meninggalkan semua.....ya la.....breakfast sama-sama...lunch sama-sama....gi kursus sama-sama....sayang nak tinggalkan rutin yang skang ni...ikut hati mau ja diputarkan masa....masih teringat lagi ketika pertama kali menjejakkan kaki di institut perubatan pergigian termaju, usm ni....masuk dengan zero knowledge....tak tau langsung nak wat keja apa-apa...pastu dah lama sikit baru tau....Oooo...ini ke yang dinamakan kerja...masa tu tersangat mentah...kawan pun tak ramai...tapi skang ni...kawan banyak sangat-sangat...pergi mana-mana pun dah tak risau apa dah....pastu macam-macam belajar....ingatkan suma ni akan berterusan......sangat selesa di sini....tak pernah risau apa-apa...semua orang jenis suka tolong-tolong...

tapi...skang ni..suma dah tak sama macam dulu....today is my last day nak bersama mereka...Ya Allah.....dalam hati ni sedih sangat.....walaupun muka masih mampu mengukir senyum....sayang nak tinggalkan semua....pasni tak tau lagi bila dapat berjumpa...memang masih leh contact by phone, fb...tapi tak sama...tak dapat kongsi cerita...tak leh nak luahkan perasaan ...tak leh nak lawak-lawak gelak-gelak.....tak leh semua....emmmmm...waaaa... sedihnya..

sayang nak tinggalkan semua....sayang....sayang sangat....tapi apakan daya saya....salam sayang dan rindu untuk semua....jap lagi nak peluk cium kamu-kamu-kamu semua....InsyaAllah